ဝူဟန္ကျပန္ေရာက္လာတဲ့ ျမန္မာေက်ာင္းသူတစ္ဦးရဲ႕ ရင္ဘက္နဲ႔ ေရးတဲ့စာ

ရင္ဘက္နဲ႔ေရးတဲ့စာ

အေျခေနေတြကေတာ့ အားလုံးသိၿပီးၾကမွာပါ။ အစကေန မေျပာေတာ့ပါဘူး။ အခု ခံစားခ်က္ကိုေျပာရရင္ ဟိုကိုျပန္မသြားခ်င္ေတာ့ဘူး။ တကၠသိုလ္ေတြတက္တုန္းက ေက်ာင္းပိတ္လို႔ အိမ္ျပန္ရင္ ေက်ာင္းမျပန္သြားခ်င္တာမ်ိဳးေပါ့။

ဝူဟန္ေလဆိပ္မွာ

ဝူဟန္ေလဆိပ္မွာ စစ္ဖို႔ေစာင့္ေနတာ

အစက ျဖစ္ခါစက ေခ်ာက္ခ်ားခဲ့တယ္။ တုန္လႈပ္ခဲ့တယ္။ ေသမွာေၾကာက္လို႔မဟုတ္ဘူး။ အဲ ေသမွာေၾကာက္လို႔ဆိုဦးေတာ့…….မီဒီယာထက္က စကားလုံးေတြ၊ပို႔စ္ေတြ(မမွန္ေပမယ့္)က အေဖာ္မဲ့ေစခဲ့တယ္။ နာက်င္ေစခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္က ေဖးမမႈကိုေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာ။ စာနာမႈကို ေတာင့္တခဲ့တာ။အံကိုႀကိတ္ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္းအ‌ေကာင္းလို႔ေတြး၊ အားလုံးဟာေကာင္းဖို႔ျဖစ္လာတာလို႔ခံယူ အားျပန္ထူခဲ့တယ္။ေနာက္ေတာ့ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ျပည္သူေတြ၊တာဝန္ရွိလူႀကီးေတြက ကိုယ္ေတြကို ဆုေတာင္းေပးၾကတယ္၊ ေမတၱာပို႔ေပးၾကတယ္၊ ျပန္ေခၚဖို႔ႀကိဳးစားၾကတယ္။ ျပန္ေခၚမယ္၊ ျပန္ေခၚဖို႔စီစဥ္ေနတယ္။ အဲသတင္းၾကား႐ုံနဲ႔ အားေတြတက္၊ သတၱိေတြျပန္ရွိ။ ဘယ္ေလာက္ထိ က်မတို႔ေတြ သတၱိေတြရွိခဲ့ၾကလည္း၊ ခြန္းအားေတြရွိခဲ့ၾကလည္း……။

သတ္မွတ္ထားေသာေနရာ

ႏိုင္ငံတကာ အလယ္မွာ ျမန္မာဆိုတာ ျပလိုက္တာပဲ။ အတူတူေ႐ႊ႕ရင္ ေ႐ြ႕တယ္ဆိုတာျပလိုက္တာပဲ။ ျပည္သူေတြရဲ႕ ‌ႀကိဳဆိုမႈ၊အစိုးရရဲ႕ ႏိုင္ငံသား‌ေတြအေပၚ တာဝန္ေက်မႈေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီး စုေပါင္းၿပီးတြန္းလိုက္တာ ေ႐ြ႕သြားတယ္။ အမ်ားႀကီးေ႐ြ႕သြားတယ္။ ကမာၻနဲ႔ခ်ီၿပီး ေ႐ြ႕သြားတာ။ ျပန္လာရမယ့္ေန႔မွာ အေဆာင္ကထြက္ေတာ့ ဝိုင္းၾကည့္ၾကတယ္။ Congratulationsလုပ္ၾကတယ္။ ေက်းဇူးလို႔ ျပန္ေျပာရတာ ဒီတစ္ခါ အရသာအရွိဆုံးပဲ။မျပန္ရသူေတြအတြက္ စိတ္မေကာင္းေပမယ့္ သူတို႔ေတြေရွ႕မွာ ေခါင္းကိုေမာ့၊ ရင္ကိုေကာ့ၿပီးအထုပ္ဆြဲၿပီးထြက္လာလိုက္တယ္။ (အရပ္ေတာင္၆ေပေလာက္ထိရွည္သြားတယ္)ငါးထပ္ကေန ေအာက္ကို ဘယ္လိုေရာက္သြားမွန္းမသိလိုက္ဘူး။

ေလယာဥ္ေပၚမတက္ခင္ အပူခ်ိန္စစ္

ေပ်ာ္ေနၾကတာ

ဝူဟန္ေလဆိပ္မွာ စစ္စရာရွိတာစစ္ၿပီး ထြက္လာေတာ့ တ႐ုတ္စံေတာ္ခ်ိန္ မနက္ ၁နာရီခြဲခါနီးေပါ့။ ေလယာဥ္ထဲဝင္ဖို႔(တက္ဖို႔) သြားေတာ့ ေလယာဥ္မႉးႀကီးေတြက ေလယာဥ္ေခါင္းခန္းထဲကေန လက္ရမ္းျပၾကတယ္။ သူတို႔လည္း ကိုယ္ျမန္မာျပည္သူျပည္သား ေမာင္နမေတြကို လာေခၚရတာ ေပ်ာ္ေနၾကတာေနမွာ။ ကိုယ္ေတြလည္း လက္ျပန္ရမ္းျပရတာ ကိုယ့္မိဘက လာႀကိဳလို႔ ေပ်ာ္ရသလိုမ်ိဳးပဲ။ ေပ်ာ္တယ္ဆိုတာေလ။ အေပ်ာ္ဆုံးပဲ။ အေပါ့ပါးဆုံးေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ေလယာဥ္ေပၚတက္ရတာ အရသာရွိလိုက္တာ။ေလယာဥ္‌ကိုလည္းsafeျဖစ္ေအာင္ သတ္မွတ္ေနရာမွာ ထိုင္ရၿပီး က်န္ထိုင္ခုံမ်ားကို ခုံေတြျဖဳတ္ထားၿပီး ပလက္စတစ္အုပ္ၿပီး ႀကိဳးခ်ည္ထားတယ္။ အိမ္သာကိုလည္း သတ္မွတ္အိမ္သာမွာသာ သုံးဖို႔ လမ္းၫႊန္ထားတယ္။ volunteerေတြလည္း ဝတ္စုံအျပည့္နဲ႔။

ေ႐ႊျမန္မာျပည္ မႏၲေလးေလဆိပ္ေရာက္ပါၿပီ။ ဆင္းဖို႔ ျပင္ေနၾကတာ။

ေဆး႐ုံေရွ႕။

တာဝန္က် ဝန္းထမ္းေတြ။

မနက္ ေလးနာရီ ငါးမိနစ္မွာ မႏၲေလးေလဆိပ္ကို ဆိုက္တယ္။ ကန္ေတာ္နဒီေဆး႐ုံသြားဖို႔ သက္ဆိုင္ရာ ကားေတြေပၚတက္ၿပီးထြက္လာေတာ့ ငါးနာရီထိုးခါနီးၿပီ။ ေဆး႐ုံကို ၆နာရီေက်ာ္မွာေရာက္ၿပီး ေဆး႐ုံအေဆာင္ထဲမဝင္ခင္ အပူခ်ိန္စစ္တယ္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ေတြ႕ၿပီ။ ‌ေစတနာေတြ။ အစိုးရရဲ႕ ႏိုင္ငံသား‌ေတြေပၚထားတဲ့ေစတနာေတြ။ ျပည္သူေတြရဲ႕ကမ္းတဲ့လက္ေတြ။ အို ထိတယ္။ အရႈိက္ကို ထိတယ္။ မ်က္ရည္ေတာင္ဝဲရပါတယ္ ျမန္မာျပည္ႀကီးရယ္။ ဘာေတြေတြ႕လည္းသိလား။ ကုတင္ေပၚမွာ အသင့္ခင္းထားတဲ့ အိပ္ယာ၊ ‌ေစာင္အထူ၊ တဘက္၂ထည္၊ စားစရာအစုံ။ ပန္းကန္ဇြန္း၊ဓာတ္ဘူး၊ေရသန႔္။ေပၚကာရီစြက္အခ်ိဳရည္ အစုံအစုံ……ပါပဲ။ လိုအပ္တာေတြကို မိုက္နဲ႔ လမ္းၫႊန္ၿပီး မနက္စာကို နန္းႀကီးသုပ္ေကြၽးပါတယ္။

မ်က္ရည္လည္ေစခဲ့တဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ေမတၱာစာေတြ

ထုပ္ပိုးမႈအသစ္နဲ႔ organic လက္ဖက္

အိုး အေပ်ာ္ဆုံးပဲ။ နန္ႀကီးသုပ္စားရလို႔။ေရးရရင္ ကုန္ႏိုင္ဖြယ္မရွိပါ။ လာေရာက္ေခၚယူေပးပါ‌ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္ပိုင္Myanmar National Airlinesႏွင့္volunteer မ်ား၊ အစစအရာရာပံ့ပိုးေပးၾကပါေသာ ႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသားမ်ား၊ စီစဥ္ေဆာင္႐ြက္ေပးပါေသာ အႀကီးအကဲမ်ားအားလုံးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္။FBမွျဖစ္ေစ messengerမွျဖစ္ေစ, phone ျဖစ္‌ေစ ဆုေတာင္းေပး၊ ကူညီေပးၾကသူမ်ားအားလုံးကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ေက်းဇူးတင္ထိုက္သူအားလုံးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္။ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း မိသားစုနဲ႔ဆက္သြယ္လို႔ရေအာင္ ကူညီေပးေသာ MPTကိုလည္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ စကားမစပ္ mpt ဖုန္းနံပါတ္ေလး‌ေတြကလည္းလွတယ္။ အပူး‌ေလးေတြ။ (အခုေတာင္ mpt wifi freeနဲ႔ ပို႔စ္တင္ေနတာ) အခုေတာ့ ျမန္မာျပည္ႀကီးက ေကြၽးေသာ ေမတၱာစာေတြ စားၿပီး Quarantine ၁၄ရက္ကို ေပ်ာ္႐ႊင္က်န္းမာစြာ ေနေနပါတယ္။

အခန္းထဲဝင္ဝင္ခ်င္းေတြ႕လိုက္တဲ့ ႀကိဳဆိုမႈ

Wet tissue, နဲ႔ အျခားပစၥည္းအစုံ

တစ္ခန္းႏွစ္ေယာက္၊ လိုက္ၾကာျခားထား

ခ်စ္ရပါတယ္ ျမန္မာျပည္ႀကီးရယ္။ I am really proud of being Myanmar.

လွ်ာလည္ေစတဲ့ ေန႔လည္စာ

Wowလို႔ အက်ယ္ႀကီး ေအာ္မိေစတဲ့ ကိုယ့္အႀကိဳက္ နန္းႀကီးသုပ္။ ျမန္မာစာေတြ လြမ္းေနလို႔ပါ။ ပိုတယ္လို႔ မထင္ပါနဲ႔ေနာ္။

Aye Myat Thu’s FB